Τώρα που ακόμη δεν το έχει πάρει κανείς!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ίσως μάλιστα να έχει νόημα να ασχοληθούμε με αυτή, την αγωνιστική πλευρά του ποδοσφαίρου, τώρα, που αφενός όλα τα υπόλοιπα έχουν γίνει μπάχαλο, μπας και την αναδείξουμε και λίγο δηλαδή και αφετέρου που το πρωτάθλημα δεν το έχει πάρει κανένας.

Αν, λοιπόν, αυτό τελείωνε τώρα και ξέχωρα από βαθμούς, γκολ, νίκες, ήττες και αποτελέσματα, ποιος από τους τρεις διεκδικητές του τίτλου θα ήταν ευχαριστημένος από το ποδόσφαιρό του; Στη διάρκεια της χρονιάς, με βασική παράμετρο ασφαλώς (κανείς δεν το αρνείται αυτό) τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, δημιουργήθηκαν και ένα σωρό άλλοι παράμετροι.

Είναι φρόνιμο αυτές να τις κρίνουμε και κυρίως να τις κρίνουν οι βασικοί ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι τρεις ομάδες, τώρα που ακόμη η χρονιά δεν έχει καταλήξει. Κάτι τέτοιο, με όσο μυαλό τούς έχει απομείνει με όλα όσα έχουν συμβεί, θα τούς ήταν πολύ χρήσιμο για τη νέα σεζόν...

Διότι, ξέρετε, εκτός από το φέτος υπάρχει και το "του χρόνου". Και εντάξει την επιτυχία της σεζόν, άρα και της ομάδας, να την κρίνει η κατάληξή της και οι τίτλοι. Το ποδόσφαιρο καθενός από τους τρεις, όμως, θα πρέπει να το κρίνουν κι άλλα στοιχεία, προκειμένου να αξιοποιηθούν όταν σχετικά σύντομα θα κληθούν να ξαναφτιάξουν ομάδες για να ξαναμπούν σε διοργανώσεις.

Σε αυτό το επίπεδο, λοιπόν, η ΑΕΚ σού δίνει την εντύπωση ότι πέτυχε περισσότερα σε σχέση με τους άλλους δύο. Σίγουρα απέναντι στον Ολυμπιακό και δεν είναι οι τρεις νίκες απέναντί του και το αήττητο που το επιβεβαιώνουν αυτό. Αλλά η αγωνιστική της συμπεριφορά στη διάρκεια της σεζόν.

Αλλά πιθανότατα και σε σχέση με τον ΠΑΟΚ, ο οποίος έφτιαξε μια δυνατή ομάδα, με ποιοτικούς παίκτες, με εντυπωσιακά σερί και ίσως τα πιο "αποπνιχτικά" για τον αντίπαλο διαστήματα στους αγώνες, αλλά έβλεπες τις αγωνιστικές του αντοχές μετέωρες στα δύσκολα ματς. Αφήστε το γκολ στο 90' με την ΑΕΚ και τη συζήτηση για το αν είναι οφσάιντ. Το θέμα είναι το πώς - για ακόμη μία φορά φέτος σε δύσκολο ματς - έφτασε ως εκεί τον αγώνα.

Τι έκανε η ΑΕΚ στο διάστημα που:

Ο Ολυμπιακός άλλαζε προπονητές. Έπαιζε ολοένα και χειρότερα. Επιπλέον, δεν έβρισκε σε κανένα σημείο του πρωταθλήματος βασικό κορμό. Ακόμη και τώρα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιοι ήταν οι βασικοί - όχι απαραίτητα δύο ΄- στόπερ του. Ποιοι ήταν οι εξτρέμ που έγιναν σημείο αναφοράς. Ποιος, τελικά, αν και εδώ τελικά υπήρξε απάντηση και είναι Ανσαριφάρντ, ήταν ο επιθετικός του. Ποιος έπρεπε να είναι ο παρτενέρ του Ρομαό. Αν ο Φορτούνης ήταν καλός ή όχι ή έστω έπρεπε να είναι βασικός ή όχι...

Ο ΠΑΟΚ έψαχνε περισσότερο το ποδόσφαιρο του εντυπωσιασμού, δηλαδή της καλύτερης επίθεσης και άμυνας, του πιο μεγάλου σερί, της επικοινωνίας και πιθανόν της ποδοσφαιρικής (για να μην παρεξηγούμαστε) αλαζονείας, η οποία δεν προέκυπτε από κάποια απίθανη νίκη, αγωνιστική πρόοδο ή έστω θεάματος που δεν έχουμε ξαναδεί στα γήπεδά μας. Έψαχνε το ποδόσφαιρο που θα τού δώσει τον τίτλο, αλλά περισσότερο έψαχνε το ποδόσφαιρο που θα έκανε τους άλλους να σωπάσουν. Και αυτό το δεύτερο, τελικά δεν το βρήκε ποτέ...

Η ΑΕΚ αυτό το διάστημα, λοιπόν, διεκδικώντας χωρίς εκπτώσεις το πρωτάθλημα με τις καλές και με τις στραβές αγωνιστικές της, κατάφερνε επίσης: Να μεγαλώνει την ευρωπαϊκή της βαθμολογία. Να δημιουργεί έναν κορμό Ελλήνων ποδοσφαιριστών. Να στέλνει ολοένα και περισσότερους παίκτες στην Εθνική. Να μπορεί να ξεπερνάει τραυματισμούς που στο μυαλό πολλών (μας ίσως) την είχαν χαντακώσει πριν την ώρα της. Να κερδίζει τα ντέρμπι (έστω πλην Τούμπας). Και να μην έχει και δικό της γήπεδο...

Είναι βέβαιο ότι και οι τρεις, ανεξάρτητα με το πώς θα καταλήξει φέτος η σεζόν, πολλά από όσα συνέβησαν θα τα βρουν μπροστά τους. Είναι απίθανο να μην είναι η ΑΕΚ εκείνη που θα βρει τα περισσότερα θετικά. Διότι τα ενθάρρυνε, αν όχι τα σχεδίαζε, διεκδικώντας και τον τίτλο. Ενώ οι άλλοι δύο μόνο διεκδικούσαν...

Ανεξάρτητα από τις αποφάσεις των δικαστηρίων πια, για όλα αυτά η ΑΕΚ ήδη μπορεί να νιώθει δικαιωμένη. Ίσως γιατί είναι επιπλέον κι εκείνη, που επικεντρώθηκε περισσότερο στο ίδιο το ποδόσφαιρο, παρά στα γύρω - γύρω.